Μετά την πολύ θετική δική σας ανταπόκριση στις εκδηλώσεις και τα σεμινάρια του Μαΐου, συνεχίζουμε αυτή τη σειρά ομιλιών στο biscotto coffee+ και την Τρίτη 9 Ιουνίου υποδεχόμαστε τον Παιδοψυχολόγο Αλέξη Λάππα με ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα.
Τρίτη 9 Ιουνίου
Αλέξης Λάππας
Ψυχίατρος – Ψυχοθεραπευτής Παιδιών –Εφήβων -Οικογενειών
Ομιλία: Θυσιάζουν οι Γυναίκες την Αυθεντικότητα για τη Σχέση
Έναρξη: 21:00, Είσοδος Ελεύθερη
Η Ελένη στα 38 της αναρωτιέται τι φταίει στη διάθεσή της και δεν χαίρεται τη σχέση της με τον Ιορδάνη. Η ηλικία πιέζει και τα περιθώρια για χίλια δυο πράγματα που είχε πάντα στο νου της, λιγοστεύουν. Όταν για αυτήν έχει χαθεί το προφανές, όταν η απουσία τρυφερότητας στο σεξ αντιμετωπίζεται από αυτόν ως «φυσιολογικό για τους άντρες», η σκέψη «τι δεν κάνω σωστά» είναι συνέχεια στο μυαλό της και η αίσθηση της μοναξιάς στο «χωρίς-σχέση» η καθημερινή της βιωμένη απειλή. Από την άλλη, στο ίδιο γραφείο συνάδελφος, η Μαρία, πρόλαβε πτυχίο και μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, παντρεμένη με τον ίδιο άντρα εδώ και 12 χρόνια, δυο παιδιά, μεζονέτα, δεν παίρνει γυναίκα στο σπίτι και όμως βγαίνει για κρασί με τις φίλες κάθε Παρασκευή βράδυ. Μοιάζει να έχει ατέλειωτη ενέργεια πριν ακόμα ξυπνήσουν όλοι στο σπίτι, να φτιάξει και να φτιαχτεί, να φροντίσει, να τρέξει. Αν μια μέρα τολμήσει να αρρωστήσει φαντάζεται πως ολόκληρος ο κόσμος θα σταματήσει να γυρίζει και τέτοια ευθύνη δεν είναι έτοιμη να χρεωθεί η ίδια.
Στη μεταμοντέρνα Ελλάδα οι γυναίκες διαβάζουν πιο πολύ, πρωτεύουνε, δουλεύουνε, μεγαλώνουν άλλους, τρέχουνε και συνήθως προλαβαίνουν. Δίπλα σε αυτά ομορφαίνουνε, βάζουν «περιττά» κιλά και μετά αδυνατίζουν, δίνουν αγώνα να φορέσουνε, να γοητεύσουνε και να βρεθούν ή να παραμείνουν στη σχέση. Όταν απέναντι (και όχι δίπλα τους), άντρες με αμφιβολία για την δική τους ενηλικίωση και τον δικό τους ρόλο, μπαίνουνε στο ρόλο του κριτή μιας καθημερινής πασαρέλας, το δίλλημα για την γυναικεία γοητεία παραμένει στις ίδιες: «υπόσχεση σιγουριάς σε μια πλαστικοποιημένη θηλυκότητα βιτρίνας» ή «ανάδειξη μιας θηλυκής αυθεντικότητας που ψάχνει ιδιαίτερους εραστές»;
Στην εισήγησή του ο Αλέξης Λάππας εξερευνά πως σε μια κοινωνία που τουλάχιστον εδώ και τρεισήμισι δεκαετίες εξασφάλισε ισοτιμία και δικαιώματα στη γυναίκα, η θηλυκότητα προσπαθεί ακόμα να ισορροπήσει μπροστά σε μια αδιέξοδη συνθήκη: να συνδυάζει τις ενοχές του παρελθόντος για την γυναίκα-αντοχή και τη γυναίκα-σταθερό λιμάνι, με την ταυτόχρονη απαίτηση για μια σύγχρονη γυναίκα φωτομοντέλο και αμείωτη αναφορά στην σεξουαλική επιθυμία του άντρα. Ο κύκλος συνεχίζεται και σταθερά συμβαίνει όλο και πιο νωρίς, τόσο που το κορίτσι στερείται της παιδικής του ηλικίας. Κάπου ανάμεσα στο Photoshop και τα πιττάκια με γεύση γιαγιάς, άλλη μια μέρα προσωπικών αποδείξεων-εξετάσεων ξεκινάει και «αυτονόητα» για τους περισσότερους αυτό αφορά, το γυναικείο φύλο.